zaterdag 25 juli 2015

Een vliegende kraai

Een vliegende kraai vangt altijd wat. Dat heb ik wel geleerd tijdens mijn 'strooptochten' op zoek naar medische materialen of babykleding voor Eritrea.

Zo kon ik onlangs via Marktplaats diabetesmaterialen ophalen in Haarlem. Gratis. Was voorgeschreven voor een zwangere vrouw, maar na de bevalling niet meer nodig. Het echtpaar kwam uit Iran. De man gaf mij de spullen en vroeg of het voor mijzelf was. Ik vertelde hem over ons project en hij vond het prachtig wat we deden. Aangekomen bij mijn auto hoorde ik roepen vanaf een balkon op de flat. De man stond naar me te zwaaien en zei dat hij nog iets voor me had. Wat bleek: hij had zijn vrouw mijn verhaal verteld en zij had gezegd: geef haar dan ook de babykleertjes die we over hebben. En zo kreeg ik naast de diabetesmaterialen ook een zak met mooie babykleding, en juist de kleine maatjes die ik nodig heb voor de babypakketjes die ik voor de kraamkliniek maak.


Vlak erna kreeg ik een mailtje van een vrouw die vroeg of onze stichting nog 4 zakken kinderkleding en -schoenen kon gebruiken. Ik vroeg me af of ik deze vrouw moest kennen of waar ze mij dan van kende. Het bleek dat ik een tijd terug had gereageerd op een advertentie op Marktplaats voor gratis kinderkleding in kleine maten. Ik was net te laat want zij had de kleding inmiddels weggegeven aan een moeder met een tweeling die dat heel goed kon gebruiken. Maar .... ze had mijn mailadres bewaard en onze website bekeken en dacht: deze keer geef ik het aan Eritrea Hagez.

Je ziet, soms moet je er wat voor doen (en dat doen we graag) en soms wordt het je gewoon in de schoot geworpen.


zaterdag 18 juli 2015

Lekker creatief

Vóór mijn vorige blog over Lida's mandje, heb ik 3 maanden geen bericht gemaakt. Niet gewerkt aan de stichting, zou je denken, maar niets is minder waar. Zeker de laatste periode - /mei/juni - heeft Albert heel hard gewerkt aan het jaarverslag en de jaarrekening van 2014. Intussen hield ik huis & leven draaiend en tussendoor haalde ik materialen op: handdoeken bij onze 'vaste leverancier' Fysiotherapiepraktijk Van der Ham en medicijnen bij verschillende mensen waarvan een familielid was overleden. Alles moet dan ook 'geregistreerd' worden opdat de ik goede gevers een berichtje kan sturen als de materialen zijn aangekomen in Eritrea.

Nu dan weer rustig aan een nieuwe zending voorbereiden. Als eerste naai ik handdoeken. Ik heb inmiddels een hoeveelheid grote badlakens verzameld, maar die zijn in de kliniek onhandig om te gebruiken. Daarom knip ik ze doormidden (soms zelfs in drieën) en zoom ik ze af. Ze zijn voor mij ook reuze handig te gebruiken als 'stoppers' in de vaten: alle gaten tussen de materialen in vul ik met handdoeken en kinderkleding.
Op de volgende klus verheug ik me, tenminste als er tijd is om het rustig aan te doen, zoals nu. Ik ga weer babykits maken: pakketjes voor moeders die komen bevallen in de kliniek zonder spullen voor hun nieuwe baby. In een babycape verpak ik rompertjes, sokjes, een mutsje, een boxpakje en wat kleine kleertjes.




De babycapejes van fleece (worden daar altijd gebruikt) maak ik van goedkope fleecedekens, ik kan er twee uit één deken maken. Maar soms heb ik stukken over en die wil ik dan toch niet weggooien. Zo had ik al enige jaren een prachtige blauwe fleece das bewaard (kerstpakket!) en die heb ik nu gecombineerd met lichtblauwe fleece. Voor het 'baby-effect' nog hier en daar een kantje en dan is er weer een mooi capeje klaar.
Vanuit Engeland kregen we o.a. kinderkleertjes maar ook gehaakte en gebreide dekentjes. Sommige waren echt klein uitgevallen en ik besloot er twee aan elkaar te zetten, er een capuchon aan te haken en alles om te haken met zo'n mooi randje golfjes.



donderdag 2 juli 2015

Lida's mandje

Onlangs is onze trouwe donateur Lida overleden. Zij vroeg haar kinderen om op haar overlijdenskaart te zetten dat ze graag een gift wilde voor onze stichting. Een half jaar eerder overleed haar man Theo en ook daar stond het verzoek voor een gift aan Eritrea Hagez op de overlijdenskaart. Zij waren beiden zeer trouwe donateurs die alles volgden wat we deden.

Haar kinderen belden me laatst op met de vraag of ik nog medicijnen en verbandmaterialen kon gebruiken. Die had ik een half jaar geleden ook al bij Lida zelf opgehaald, maar die waren toen van haar man Theo.


Aan de koffie, samen met de dochters, kwam er een mandje tevoorschijn. Een Eritrees mandje, dat we indertijd hadden gegeven: een cadeautje voor onze trouwe donateurs.
Dat mandje had Lida op een kastje in de hal gezet. Als haar visite de jassen weer aantrok, wees ze ernaar en vroeg ze een symbolische bijdrage voor onze stichting. En die bijdrage was dan ook symbolisch, in de vorm van kleine euromuntjes. Zelf zette zij die muntjes regelmatig om in een grote bijdrage.
Dat was Lida ten voeten uit: zelf niet in de spotlights, maar wel met een hele grote intentie kleine prikkels geven aan de mensen om haar heen.
Dat mandje met de centjes laten we zo als het is. Het krijgt een apart plaatsje bij ons thuis.